Een project dat het leven en het unieke karakter van de maanomgeving samenbrengt. Gelegen in een van de koudste gebieden, beschermt het de astronauten tegen het ongunstige met de diversiteit van zijn nederzettingen en faciliteiten waar voorrang wordt gegeven aan een plaats voor de rust van elke astronaut omdat ze meer dan één optie hebben om uit te kiezen. 

Normale constructies zijn niet ons ding, en dat leer je als je zwaartekracht tartende wegen in volle gang ziet. Ruimteobservatiesites, vrachtmachines en overal rovers zijn ons op het lijf geschreven, evenals een raket om naar de aarde terug te keren voor meer grondstoffen wanneer de situatie dat rechtvaardigt. Onze communicatie met voortplantingsgolven in voertuigen en kampen binnen een ander kamp klinkt als een grap, maar hier zijn ze realiteit.

Laat u niet ontmoedigen als u geen imposante gebouwen of een verscheidenheid aan schepen ziet, we hebben genoeg en dat is beter dan te veel. De dynamiek van het project maakt het autonoom en capabel op zichzelf, zonder halve woorden of uitleg tussendoor. De enige bron die we in hoeveelheid hebben is water in onze twee schuilplaatsen, schuin tegenover elkaar; we maken ook gebruik van een van de tunnels die de ondergrondse ruimte verbindt met het maanoppervlak aan de andere kant van het kamp. 

Er zijn veel verrassingen die we onder het ijs bewaren, zoals een geheim luikje voor noodgevallen. De energie is prima en we streven vooral naar het welzijn van de astronaut.

Dicht bij de maanpolen

We zijn zeker voorbereid op de barre temperaturen van de zuidpool op de maan, omdat het een plek is waar zonlicht komt, maar niet meer dan nodig. Waar de grootste rotsen of lagen waterijs zijn geconcentreerd, vergezeld van het beste uitzicht op zijn zichtbare gezicht. Deze pool is ook beroemd om zijn lavatunnels, kratersporen en nederzettingen van winbare grondstoffen uit de mijnbouw. Eerder een paradijs voor onderzoek en verkenning over land.

De verscheidenheid van het materiaal is een onderwerp dat zich leent voor discussie. Het zou kunnen dat we alles hebben doorlopen, van het hardste en meest resistente tot het gemakkelijkst te corroderen, zonder de optie van 3D-printen met robotarmen over te laten, ook al smaakt dat nog te futuristisch. Daarom hebben we geen sterke voorkeur voor deze of gene grondstof, maar zullen we die gebruiken die ons het meest ten goede komt. We zijn tenslotte niet op aarde, een plek waar we een keuze hadden, en dat draagt een goede levensles in zich om te proberen te doen wat we kunnen met wat we hebben.

Dat klopt, we hebben twee waterputten en de ene is kleiner dan de andere. De eerste wordt gebruikt voor de velden waar het over het algemeen nodig is, en de tweede contracteert alleen de behoeften van de koepels en de omliggende gebieden. De manier om het water te verkrijgen dat naar een van hen gaat, wordt voorafgegaan door een complex proces in de laadrovers. Ja, deze brengen een verwarmingssysteem met zich mee dat het waterijs verwarmt terwijl het zijn weg aflegt naar de put, waar het al in vloeibare toestand is.

Het voedsel wordt gekweekt in een koepel bij de kamers, zodat we altijd op de hoogte zijn van de veranderingen en of het al dan niet het juiste moment is om elke plant die daar ontkiemd is te oogsten. Dit is niet allemaal slecht, want het helpt ons om onze slechte eetgewoonten te corrigeren die we van de aarde hebben meegekregen en waar we vanaf moeten om te overleven zoals iedereen op de maan. En het is jammer, want nu we door de omgeving gedwongen worden gezond te eten, zullen we het niet doen met de variëteit die we gewend zijn. Het idee is om verschillende zaden mee te nemen.

Wij proberen de best mogelijke energiebrug te vinden, waarbij wij de zonne-energie, waarvan wij altijd kunnen profiteren naargelang deze aanwezig is in onze vestigingsplaats, vooropstellen. Maar natuurlijk zullen we andere, even haalbare manieren overwegen. Wij verwijzen naar de hydraulische energie die, als wij het overtollige water in onze putten nauwkeurig en verantwoord weten te beheren en als er een deel is dat niet wordt gebruikt, is dat zeker wat wij in ons systeem willen implementeren. Aangezien wij het meest beschikken over rustplaatsen, is het geen slecht idee dat elke kamer een bijdrage levert.

Meestal bekend als elektrolyse, is dit een chemische scheiding van moleculen door middel van elektriciteit die honderden van hen onderwerpt en hen dwingt hun oorspronkelijke bindingen los te laten, waardoor hun elementen worden gedifferentieerd. Uit deze transformatie weten we uit de watermolecule de zuurstofatomen te halen die we nodig hebben, die onmiddellijk worden ingekapseld in een poging niets te verspillen. Zo ontstaan de beroemde zuurstofcapsules die over het hele kamp verspreid liggen. Het nadeel is dat het een proces is dat specifieke omstandigheden vereist om zo effectief te zijn als het belooft, en ook een plaats van werking vereist.

Machinale en zelfbescherming. We hebben het terrein zo goed behandeld dat het op zich al een voordeel is bij natuurrampen door het weer of extreme temperaturen. Onze zwervers kunnen ons zowel waarschuwen voor gevaar als erop reageren, omdat ze niet alleen worden gebruikt om middelen en mensen te vervoeren. Er worden alarmsignalen uitgezonden wanneer de strategie faalt, en als de dreiging niet meer te vermijden of te bestrijden is, activeert de raket onmiddellijk de uitgestippelde baan terug naar de aarde.

Eerst stap ik uit bed en begin mijn dag om ongeveer 7 of 8 uur 's ochtends. Ik ontbijt met de gewassen uit mijn tuin en als ik klaar ben rust ik uit, ga naar de badkamer, poets en neem een bad, denkend aan het praten met mijn familieleden via optische systemen zoals ik op aarde deed met het internet. Voor ik vertrek, trek ik mijn ruimtepak aan, zuurstof gaat maar tot 10 uur mee, om op zoek te gaan naar nieuwe materialen of om te proberen meer vooruitgang te boeken in de kassencollectie, waarbij ik controleer of alles in orde is. Ik heb ook mijn jet pack bij me voor het geval ik op verkenning moet. Dan ga ik naar mijn rover en dan zie ik enkele meteorieten heel dicht bij het lanceerplatform, wat me doet denken aan het onderhoud van de zonnepanelen een paar kilometer verderop; ik leg ongeveer 40 km af en doe verschillende onderzoeken en tests op sommige plaatsen om meer informatie te krijgen.  Als ik overal bewijs van heb ga ik naar de kleine bunker van mijn rover met stukken van deze meteorieten die op elkaar botsten en hun brokstukken. Ik ben meteen naar mijn lab gegaan om te kijken wat voor gaafs er in zat en heb wat vrienden van de universiteit gebeld om te ontdekken dat ze gemaakt waren van kwik met wat sporen van goud. Het is iets ongelooflijks, we hadden het nog nooit eerder gezien. Daarna kregen we honger en gingen we eten halen, en tijdens de lunch spraken we erover. Aan het eind ging ik een uurtje sporten en wat water drinken.