Het "Forerunner"-maankamp dat we hebben gebouwd is het eerste grootschalige zelfvoorzienende ruimtetransferstation voor de mensheid. Het is niet alleen zelfvoorzienend, maar dient ook als ruimtetransferstation, dat de weg vrijmaakt voor mensen om in de toekomst op Mars te leven, voorziet in tussentijdse brandstof voor raketlanceringen tussen de aarde en Mars, en onderzoek op het maanoppervlak, en het interieur van de cabine is volledig gerealiseerd in de zwaartekrachtsomgeving van de aarde.

Het hoofdgedeelte van het kamp bestaat uit vijf zones (ecologische zone, experimentele zone, woonzone, zone voor energievoorziening, amusementszone). Elk gebied is een grote verdieping, die voldoende activiteitenruimte biedt voor het personeel van het kamp. De meeste apparatuur voor experimenten, transport en energie komt allemaal van de aarde, en de hut is gebouwd op de maan. Tegelijkertijd hebben we 4 onbemande verkenningsvoertuigen, die worden aangedreven door kernenergie, waardoor het risico dat het kamppersoneel naar buiten gaat wordt verkleind, en tegelijkertijd de astronauten worden bijgestaan in hun werk.

De bouw van de basis is verdeeld in drie fasen.

De eerste fase was de aftrap van ons kamp met raketten van ESA, NASA en CNSA die experimenten, transport- en energieapparatuur vervoerden.

In de tweede fase zal een deel van het kamppersoneel naar de aangewezen plaats op de maan worden vervoerd om de capsule te bouwen en de interne onderdelen van de capsule te onderzoeken.

De derde fase gebruikt raketten om het personeel van het kamp op de maan te laten landen, waardoor hun leven op het maankamp officieel begint.

We zullen een maankamp bouwen bij de noordpool van de maan. De redenen zijn als volgt: 1. Ongeveer 70% tot 80% van de tijd in het poolgebied van de maan wordt blootgesteld aan zonlicht, de zonnecel kan voldoende energie leveren voor de maanbasis, en wij zullen van tijd tot tijd hooggeconcentreerde nucleaire brandstof van de aarde naar het maankamp transporteren. 2. Het temperatuurverschil in het poolgebied is klein, en er is een groot aantal maanzeeën verspreid. Het terrein is relatief breed en vlak, wat bevorderlijk is voor het opstijgen en landen van de ruimtevaartuigen; 3. De meeste landen bevinden zich op het noordelijk halfrond, en de communicatie tussen de maan en de noordpool is gemakkelijker; 4. Op veel plaatsen bij de maanpolen ligt waterijs, dat permanent in de schaduw ligt en ruimschoots water kan leveren voor de maanbases.

De bouw van het maankamp is verdeeld in drie fasen. De eerste fase is de voorbereidingsfase. De aardse experimenten, transport- en energieapparatuur en 3D-printers worden naar de geselecteerde locatie gestuurd om een tijdelijk kamp te bouwen en het maankamp voor te bereiden. Grondstoffen voor 3D-printen worden afgeleid van elementen zoals calcium en aluminium in de maanbodem, waardoor cement met een hoge hardheid en sterkte ontstaat. In de tweede fase zal een deel van het personeel en de apparatuur naar het kamp worden gestuurd om de infrastructuur van het maankamp aan te leggen, planten naar speciale gebieden te transplanteren en relevante overlevingsuitrusting te inspecteren en te repareren. Wanneer overleven geen probleem meer is, zal de laatste groep van het kamppersoneel en de uitrusting met een raket naar het maankamp gaan voor de definitieve bouw. Tegelijkertijd zal de functionaliteit van het maankamp worden toegevoegd, en zal het tijdelijke kamp worden verplaatst naar alleen lege hulzen (voor aansluiting).

Ten eerste wordt ons maankamp gebouwd op de laaggelegen plaats van de maanslagkrater, waardoor de kans om door meteorieten te worden getroffen effectief kan worden verkleind; ten tweede maken onze bouwmaterialen op de basis hoofdzakelijk gebruik van nieuwe composietmaterialen, en de vorm is bolvormig, wat goed kan worden aangepast aan de hoge temperatuur op het maanoppervlak en de astronauten ook kan helpen sommige kosmische stralen te weerstaan. Voor het glas aan de bovenkant van de cabine wordt ook speciaal stralingsbestendig glas gebruikt。 Tegelijkertijd zal de buitenmuur van het gebouw uit twee lagen bestaan, en in het midden zal een beschermende laag (een nieuw soort materiaal) worden aangebracht om sterke gammastraling te weerstaan. Het gebied ligt ondergronds, wat het risico van straling tot een minimum beperkt.

Als de eerste astronauten aankomen, zullen ze wat water meenemen. Zodra de bevoorradingsruimte compleet is, kan waterijs worden opgegraven in de nabijgelegen krater. Het kamp levert water via het fysisch-chemische regeneratiesysteem, vangt de door de astronauten uitgeademde waterdamp op met behulp van de condensatie- en droogcomponenten, en zet het huishoudelijk afvalwater om in bruikbaar teruggewonnen water via het zuiveringsapparaat. Tegelijkertijd zal een waterstof-zuurstof watergenerator worden voorbereid voor gebruik wanneer er een tekort aan water is of wanneer het kamp geen zuurstoftekort heeft.

Vroege astronauten moeten hun eigen voedsel meenemen. Met de bouw van het kamp wordt in de ecoregio een groot plantgebied aangelegd om zaden met een hoge opbrengst te selecteren en groenten, granen, kruiden, enz. te verbouwen. Tegelijkertijd is er een speciaal Tenebrio kweekgebied om het basispersoneel van eiwitten te voorzien. Het hele ecologische gebied wordt intelligent bewaakt, waardoor temperatuur, vochtigheid en licht volledig kunnen worden afgestemd op de groeiomstandigheden van planten of Tenebrio.

Elke hut van het kamp gebruikt vier reusachtige zonnepanelen om elektriciteit op te wekken voor de stroom- en verwarmingsbehoeften van het kamp. In een later stadium zal een kernfusieapparaat worden gebouwd om het kamp van energie te voorzien.

Astronauten zullen genoeg zuurstof en stikstof bij zich hebben. Het elektrolyse-zuurstofsysteem in het kamp kan circulerend water gebruiken om zuurstof te elektrolyseren. Tegelijkertijd wordt het door mensen geproduceerde kooldioxide verzameld en geconcentreerd, zodat het verrijkte kooldioxide reageert met de waterstof die door het geëlektrolyseerde water wordt geproduceerd, en een aanzienlijke hoeveelheid zuurstof kan worden verkregen, waardoor de kringloop van het materiaalgebruik wordt verbeterd, de afhankelijkheid van rakettransport sterk wordt verminderd en de economie wordt verbeterd.

Zaken: Het kamp heeft een exclusieve landingsplaats voor een ruimteschip en een ruimteschip, waarmee het personeel van het kamp naar en van de maan kan reizen, en waarmee ook aardse toeristen naar het kamp kunnen komen voor sightseeing.

Wetenschap: Het kamp heeft ook speciale laboratoria voor de studie van planten, dieren, materialen en stoffen op het oppervlak en in de diepte van de maan, die verschillende experimenten kunnen uitvoeren.

Toerisme: Het kamp kan worden gebruikt voor korte verblijven door toeristen die van en naar de maan reizen.

Het belangrijkste doel van het kamp is om verkenningsraketten naar Mars te lanceren, de weg vrij te maken voor menselijke immigratie naar Mars, en de schakel te worden tussen de Aarde, Mars en het zonnestelsel.

De dagelijkse routine van het basispersoneel zal beginnen vanuit de woonruimte, waar activiteiten zoals wassen en ontbijten worden voltooid. Om acht uur zal al het personeel overleggen met het Earth Control Center om de taak voor de dag te regelen. Daarna zullen wetenschappers en ingenieurs samen via de trap van het woongedeelte naar het experimentele gedeelte en het energiegedeelte gaan. Wetenschappers zullen maangerelateerd onderzoek doen, en een groep ingenieurs zal de aanvoer van noodzakelijke middelen zoals water, elektriciteit en zuurstof controleren en tijdig aanpassingen doen; een andere groep ingenieurs zal naar de landingsplaats van het ruimteschip gaan om brandstof voor het komende ruimteschip klaar te maken. Het ruimtevaartuig landde vlot om tien uur en tankte bij. De astronauten en de kampstaf lunchten in de eetzaal. Om 13.00 uur steeg het ruimteschip onder leiding van de maanstaf vlot op naar andere planeten. Om 3 uur 's middags, nadat het personeel klaar was met werken, gingen ze naar de amusementsruimte om revalidatietraining te doen om de achteruitgang van de hartspiermassa te voorkomen. Tegelijkertijd werden ze geëvalueerd via het draagbare handgedragen evaluatiesysteem voor het revalidatie-effect van Parkinson-patiënten. Na een uur oefenen is het personeel vrij om te bewegen. Ze kunnen ook naar de eco-zone om met de hand vers fruit te plukken. Om zeven uur 's avonds, na het diner, ging het personeel terug naar hun kamers, controleerde e-mails van de aarde of voerde videogesprekken met hun familieleden. Daarna gingen ze douchen, zich omkleden en naar bed, waarmee een einde kwam aan een drukke maar bevredigende dag.