Projekt ma na celu zaprojektowanie lub zaoferowanie miejsca osiedlenia dla istot ludzkich na nieznanym i czasami wrogim terenie, jakim jest Księżyc. Dzięki różnym projektom, obiektom i użytecznym urządzeniom stworzymy przestrzeń komfortu, badań i eksperymentowania z zasobami, aby ulepszyć lub poprawić jeszcze bardziej nasz księżycowy obóz, nawet pod ziemią. Pomyśleliśmy o wszystkim.
Mamy przestronną cytadelę połączoną ze sobą ścieżkami do każdego pomieszczenia, które ma dobry pobór tlenu, dzięki ogromnym kapsułom tlenowym w pobliżu. Statki, które do działania wykorzystują energię słoneczną, a także wielką kopułę, która zbiera dla nas lód wodny. Także latające telefony, dzięki którym możemy zwiedzać dalej niż sobie wyobrażaliśmy. Komunikację między ziemią a księżycem odbierają kosmiczne anteny rozrzucone po obozie.
Natura jest przyjacielem jako kolejny wkład tlenu i innych zasobów materialnych. W każdym pomieszczeniu znajduje się dobrej wielkości drzewo lub roślina, która pomoże nam bezpieczniej oddychać. Nie zapominamy o naszym systemie zbierania regolitu lub gleby księżycowej, który możemy przekształcić, jak również o systemie elektrolizy w ramach projektu.
Chcemy zapewnić przestrzeń, zabawę i rozrywkę astronautom w naszym obozie, dlatego wyruszamy po kolejne przygody na inne niezamieszkane planety z najnowocześniejszymi rakietami i najlepszą technologią. Wyruszymy z Księżyca, ale nie zamierzamy tu zostać.

Blisko biegunów księżycowych

Księżyc jest ogromnym i tajemniczym miejscem. Z jedną stroną ukrytą, drugą widoczną, ścigamy światło słoneczne w jego szczytowym momencie, ale bez bycia dla nas niebezpiecznym. Promieniowanie może nam zaszkodzić, a ekstremalne zimno może poparzyć naszą skórę lub spowodować poważną chorobę. Na biegunach panują przeciwne temperatury. Na południu żylibyśmy pod ziemią, a w centrum nie oprzemy się upałowi. Na północy na powierzchnię Księżyca spadają wielkie kratery.
Ale że temperatury 0° nie pokonają, uda nam się ogrzać ciepłem pracy, pokonamy też te najwyższe pokrywając lodowymi warstwami nasz obóz.

Naszym głównym zadaniem jest przystosowanie terenu i ustalenie obszaru do wykorzystania. Jest to powierzchnia trudna do zagospodarowania, do budowy naszego obozu będziemy potrzebowali ciężkich maszyn i robotów przemysłowych. Jednym z księżycowych zasobów, które będziemy mogli do tego wykorzystać, będzie zebrany przez nas regolit. Pomysł polega na stworzeniu cementu podobnego do tego, którego używamy na Ziemi.

Grawitacja sprawi, że materiał będzie mniej ciężki i bardziej plastyczny, ale musimy uważać, by go nie zmarnować. Księżyc oferuje nam znane zasoby, które możemy uzyskać poprzez wydobycie. Pierwsze placówki będą zaczynać od tego miejsca, dopóki nie będzie można ich ulepszyć.

Ilość wody, którą znajdziemy, zostanie zamrożona. Lód wodny, który musi być wydobywany, kruszony, podgrzewany przez tarcie w wysokiej temperaturze i rozprowadzany przez system rur metra. W ten sposób recyklinguje się zmarnowaną wodę do wykorzystania w innych zadaniach. Woda pod ziemią niesie ze sobą organizmy, od których musi być oddzielona do spożycia, ale przydatna do badań. Wyróżniony przez: Duża kopuła, w której skupiamy wodę "pitną", a w pojemnikach proponowaną do eksperymentów. Zamierzamy również ogrzewać księżycową glebę za pomocą dużej metalowej kraty "red hot" osadzonej pod lodowym schronem.

Choć jedzenie w przestrzeni księżycowej nie będzie przysmakiem, będzie najzdrowsze. Rośliny uprawne, warzywa i algi zajmą zasłużoną rolę jako nasze jedyne pożywienie. W zasadzie sadzenie nasion będzie ograniczone ze względu na zasoby wody, a także dlatego, że nie znamy składu księżycowej gleby i tego, czy jest ona żyzna dla naszych roślin. Dobrym rozwiązaniem mogą być zautomatyzowane rozsadniki i szklarnie, będziemy polegać na postępie w robotyce, aby powtarzalne zadania rolnictwa stały się bardziej autonomiczne.

I choć nie jest to nasz ulubiony wybór, nie pominiemy żywności w puszkach/odwodnionej.

Niezbędną dla naszego obozu energię uzyskamy na dwa sposoby: energię słoneczną oraz proces elektrolizy. Pierwszy z nich pomoże nam zasilić anteny satelitarne, łaziki i telefony naziemne. Z drugiej uzyskamy wodór, który posłuży nam do wytworzenia energii elektrycznej i oświetlenia w każdym pomieszczeniu lub lokalu w obozie.

Na Księżycu wszystkie obiekty tracą część swojej wagi z powodu grawitacji, będziemy używać mniej paliwa niż potrzebujemy na Ziemi do podnoszenia naszych rakiet, ale postaramy się to zmienić. Będziemy mieli funkcjonalne baterie przez cykle dla przyszłych misji na jego ukrytej stronie, gdzie światło nie dociera.

Tlen w naszym obozie będzie pochodził z naturalnych procesów niektórych roślin i drzew, oprócz dużych kapsuł, które zawierają go obok kompleksu pomieszczeń. Elektroliza również przyczyni się do jego powstania po oddzieleniu od wodoru. Mając to wszystko na uwadze, konstrukcja projektu jest taka, że wyprodukowany tlen nie jest marnowany ani tracony poza procesami transformacji. Dociera on do astronautów tymi samymi kanałami, które łączą obiekt, ale nie oznacza to, że jego przepływ będzie stały; w pewnych porach dnia będzie on wyłączany w celach oszczędnościowych.

Anteny satelitarne naszego obozu służą nie tylko jako pomost komunikacyjny, ale mają też czujnik, który uruchamia alarm, gdy w promieniu zbliżonym do miejsca, w którym się znajdują, wychwyci sporych rozmiarów ciało. Mając pilotów jak na Ziemi i najnowocześniejsze statki, staramy się opracować urządzenia tak odporne, by mogły odbijać meteory czy kratery.

Jednak nie tylko one mogą nam zaszkodzić. Przed promieniowaniem słonecznym będziemy się chronić obudowując znaczne obszary półprzezroczystymi warstwami o określonej grubości, a przynajmniej te miejsca, które mają największe znaczenie. Indywidualnie dokonamy pewnych modyfikacji w naszych kombinezonach.

Najpierw wstaję i nie, nie jest to w zwykłym łóżku, tylko w kapsule hibernacyjnej. Utrzymuje ona klimat, puls i składniki odżywcze w moim organizmie. Wspinam się na drugie piętro i jem śniadanie z suszu; trochę odpoczywam przed rozpoczęciem pracy, bo niedługo muszę założyć skafander kosmiczny i wyjść na zewnątrz obozu, wsiąść do auto-roverta i ruszyć na eksplorację. W pomieszczeniu spada poziom tlenu i włączył się failsafe, więc po pracy udaję się do śluzy powietrznej, by poszukać problemu.

Po oddaleniu się od obozu, po drodze zbieram minerały lub skamieniałości, które są przydatne do badania powierzchni Księżyca i tego, czego jeszcze nie wiemy, czyli jednocześnie ćwiczę przez 2 godziny, bo w kosmosie trzeba dużo ćwiczyć.