Naszą główną ideą w przypadku tego obozu księżycowego jest prostota, wierzymy, że to, co niezbędne, nie zawsze jest największe i że powinniśmy eksperymentować z tym, co mamy pod ręką. W tym celu sensownie wykorzystujemy całą przestrzeń, którą dysponujemy: największymi osadami są nasze pokoje, w których sami jesteśmy odpowiedzialni za energię, która będzie wytwarzana poprzez ruch, pracę i ćwiczenia. Sposób nietypowy, ale pomysłowy. Projekt jest zasilany przez miejsce odpoczynku, które jest połączone z miejscem produkcji energii i miejscem zbiorów z dużym sadem lub plantacją obok gospodarstwa na mniejszym obszarze. Nadzór nad procesami jest przechwytywany z wysokości przez anteny satelitarne, co pomaga w kontroli lub dobrym zarządzaniu każdą z rozważanych części. Dostarcza także informacji o środowisku księżycowym, jego zmianach i widocznych zachowaniach w miarę upływu dni, przydatnych nie tylko dla astronautów, ale także dla zainteresowanych na Ziemi; jest środkiem lokalnej komunikacji poprzez wykorzystanie wbudowanego w satelitę systemu audio, sygnału, który rozprzestrzenia się na duże odległości. Mając to na uwadze, można by pomyśleć, że zabawa, rozrywka i atrakcje nie zostały wzięte pod uwagę, ale jest wręcz przeciwnie. Tutaj ten, kto najlepiej się bawi, uprawia aktywność fizyczną i generuje ruch, jest tym, któremu zawdzięczamy najwięcej energii i tym, który najbardziej nam pomaga, gromadząc swoje siły.

Krater Shackleton

Shackleton to krater, który miliony lat temu uderzył w południowy biegun Księżyca. Szczyty znajdujące się na jego krawędziach osiągają największą możliwą ekspozycję na światło słoneczne. Z drugiej strony jego wewnętrzna część ma generowany przez nie cień, dzięki czemu miejsce to jest bardziej znośne i przystosowane dla nas do temperatury i zamglenia. Staramy się umieścić plantacje z wyniesionymi satelitami na szczytach, wycofując nieco zbiornik wodny i nasze gospodarstwo na tyły obok pomieszczeń. Widzimy, że obóz skłonny do ruchu nie brzmi źle, jeśli uda nam się wydostać bez szkód ubocznych.

Dzięki opisanej lokalizacji widzimy, że część naszych obiektów ociera się o światło słoneczne uderzające w powierzchnię Księżyca. Nie należy jednak zapominać o jednym, bo choć przypomina ono to zwykłe na Ziemi, to znacznie przewyższa promieniowanie, które dla nas stanowi. W związku z tym nasz obóz posiada bariery z innego, grubszego rodzaju szkła. Odpycha ono albo odchyla niebezpieczeństwo, którego nie możemy zlikwidować, ale którego będziemy unikać. Widać to w uprawach, w gospodarstwie czy w kolektorze wodnym.

Kolektor wodny znajduje się bezpośrednio nad mniejszym, ale głębokim w środku kraterem. Ten duży otwór w ziemi zapobiega przegrzewaniu się miejsca i utrzymuje je w chłodniejszej temperaturze, niż można by się spodziewać, dlatego uznano go za korzystne miejsce dla tego skupienia wody. Jest to przemiana, która bez zwykłego ciepła może być dokonana szybciej najwłaściwszą metodą. Od kruszenia tego, co pozostało ze skały, po rozbudowę filtra lub tunelu, aby usunąć zawartą wodę w tryskach.

Pomimo borykania się z być może niepotrzebnymi wydatkami, obecność zwierząt przynosi również korzyści dla naszego obozu i zamieszkujących go ludzi, gdyż nie jest tajemnicą, że obecne w nich białko utrzymuje nas w zdrowiu. Ze względu na warunki i lokalizację można jednak unikać noszenia dużych bestii lub organizmów, które go nie posiadają. Kolejną frakcją do rozważenia jako dostawca żywności są rośliny, z których wszystkie są jadalne. Jednym problemem, który może się pojawić jest to, że bez dobrej dystrybucji jednego i drugiego, możemy marnować jedno i drugie.

To, co zostało powiedziane i obiecane, jest długiem. Pomijając energię słoneczną, bo o niej była mowa kilka razy, skupimy się na głównej: energii dawanej przez pracę, siłę i ruch. Warunki terenowe są stworzone do tego celu, to tylko wola astronautów, aby pozostać i utrzymać obóz. Brzmi to wyczerpująco, wiemy, ale widzimy w tym tylko początek zadań, które później mogą zostać zmechanizowane i zrobotyzowane. Miejsce odpoczynku i pokoje nie obejmują wiele, więc jeśli wszyscy będą uczestniczyć w tych sposobach, stanie się to ćwiczeniem.

Tlen w naszym obozie jest raczej ekskluzywny i w tych kilku miejscach, które nie są nastawione na nasz odpoczynek czy konsumpcję, tak naprawdę nie wymaga wiele. Dlatego korzystamy tylko z jednego źródła i to naturalnego, tego, w którym znajdują się wszystkie nasze rośliny i nasiona do kiełkowania. Dlatego właśnie jest ono tak pojemne. Nasz system jest prosty, astronauci idą po jeden pojemnik dziennie, który muszą przetransportować w swoich łazikach z naturalnego schronienia do własnego pomieszczenia. Zostało to zaprojektowane tak, aby wytrzymać przez noc, a najpóźniej do jutra.

Przeciwko zagrożeniom, których ludzkie oko nie wykrywa, jak i tym, które wykrywa. Nasze bariery są przezroczyste i jeszcze w ogóle nie technologiczne, ale tak samo przydatne jak każde inne. Naszym celem jest zapobieganie uszkodzeniom nielicznych miejsc poświęconych procesom poza czyimś bezpośrednim udziałem, a osiąga się to poprzez rozważenie wszystkich możliwości, ponieważ, jak na ironię, wśród największych zagrożeń, jakie znajdujemy nad naszymi głowami, jest przestrzeń księżycowa, która skrywa tak wiele rzeczy. Pierwszeństwo mają te miejsca, które znajdują się na szczytach, ponieważ zostały wystawione na zagrożenie przez efekt konieczności.

O 5 rano włącza się alarm i jak zwykle szybko wstaję, żeby go wyłączyć. Zdaję sobie sprawę, że to zabawne, ponieważ obudziłbym się o 6:30 rano jako przypomnienie mojego życia na ziemi. Kiedy wstaję z łóżka, czuję, że się unoszę, jakbym ważył mniej i to jest oczywiste, ponieważ jestem na Księżycu, ale właśnie przybyłem kilka dni temu, to wciąż jest dla mnie zaskoczeniem za każdym razem, gdy wstaję. Eksperymentuję z grawitacją jedząc płatki śniadaniowe, potem biorę kąpiel i zakładam mój skafander kosmiczny, zawsze przed wyjściem patrzę na rysunek, który zrobiłem na temat ziemi, słońca i księżyca tego dnia miałem koszmar o dziurze, przez którą wyciekał tlen, ale naprawiliśmy ją i uratowaliśmy się. Po wyjściu wsiadłem na mój łazik i zbadałem księżyc, aby zbadać, co znalazłem. Zatrzymaj się przy naszej własnej, zrównoważonej farmie, w której jest trochę roślin strączkowych, a także świeże jedzenie przyniesione z ziemi w specjalnych torbach. Znalazłem na swojej drodze kosmiczne skały, które później wystrzeliłem w pojemniku, pochodziły one z nocy poprzedzającej księżycową burzę kosmiczną, rzucając wiele z nich o niektóre panele słoneczne naszych instrumentów komunikacyjnych. Kiedy miałem przerwę, zbadałem je i miałem pozostałości pękniętego panelu słonecznego; w końcu zadałem sobie trud, aby go wymienić i włożyć nowe baterie. Kiedy zobaczyłem, że jest godzina 22.00