[42]

Η σκοπιμότητα της υλοποίησης είναι το πιο σημαντικό πράγμα για εμάς όταν σκεφτόμαστε τη βάση μας στη Σελήνη. Θέλουμε να κατασκευάσουμε μια βάση στη Σελήνη που θα βρίσκεται στην επιφάνεια κοντά σε κάποιους πόρους, όπως νερό με τη μορφή θραυσμάτων πάγου στο σεληνιακό έδαφος και κάποια ορυκτά, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τη βελτίωση της βάσης μας. Το κεντρικό τμήμα της κατοικίας μας θα μεταφερθεί εκεί με τον γερανό Luna που σχεδιάσαμε και μπορείτε να δείτε στο τρισδιάστατο μοντέλο μας. Θα χρησιμοποιήσουμε φουσκωτά μέρη λόγω των περιορισμών του χώρου φορτίου. Αυτό το κεντρικό μέρος, ένας σταυροειδής θάλαμος μετάβασης από αλουμίνιο, θα εγκατασταθεί στην επιφάνεια της Σελήνης και στη συνέχεια θα αναπτύξει φουσκωτούς θόλους από τις αεροθυρίδες στις πλευρές. Ο βιότοπός μας θα καλύπτεται από σεληνιακό ρεγκόλιθο που θα προστατεύει τους αστροναύτες από τη διαστημική ακτινοβολία και τους μετεωρίτες.

Αυτές είναι οι δύο προϋποθέσεις που συμφωνήσαμε ότι πρέπει να πληροί ο χώρος:

1.Η ηλιοφάνεια διαρκεί όσο το δυνατόν περισσότερο εκεί.

2.Πρέπει να υπάρχουν ορυκτά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν αργότερα για να βελτιωθεί ο βιότοπός μας, και νερό -με τη μορφή θραυσμάτων πάγου στο έδαφος του φεγγαριού.

Το μέρος που βρήκαμε ότι πληροί αυτές τις προϋποθέσεις είναι το χείλος του κρατήρα Σάκλετον κοντά στο νότιο πόλο της Σελήνης. Οι κορυφές κατά μήκος του χείλους του κρατήρα είναι εκτεθειμένες στο ηλιακό φως, ενώ το εσωτερικό βρίσκεται διαρκώς σε σκιά. Στον κρατήρα υπάρχει μεγαλύτερη συγκέντρωση H2O και υδροξύλιο, τα οποία μπορούμε να εξάγουμε από το έδαφος. Επιπλέον, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη διαφορά μεταξύ της αέναης σκιάς και του φωτός για επιστημονικά πειράματα.

Στην αρχή, ο σεληνιακός ουρανοξύστης θα προσγειωνόταν με το κεντρικό τμήμα, αργότερα με μικρά ρομπότ (συσκευασμένα μέσα σε μια αποβάθρα ωφέλιμου φορτίου προσγείωσης) που θα κάλυπταν τον οικότοπο με ψημένο ρεγκόλιθο. Ο σεληνιακός ουρανοξύστης θα αναπτυσσόταν από την τροχιά της Σελήνης (υποθέτουμε την ύπαρξη μιας "πύλης") και με τη μικρή του μάζα θα μπορούσε να φτάσει στην επιφάνεια χρησιμοποιώντας πολύ χαμηλό ΔV. Ο σεληνιακός ουρανοξύστης είναι επίσης εξοπλισμένος με ηλιακούς συλλέκτες και μικρή αποθήκευση ενέργειας για τα δικά του συστήματα ελέγχου ελιγμών και ως αρχική πηγή ενέργειας για τα οχήματα. Τα ρόβερ που τροφοδοτούνται από ηλιακούς συλλέκτες θα παραδίδουν τον ρεγκόλιθο με τη σέσουλα τους όπου θα ψήνεται από την κάτω πλευρά της σέσουλας που τροφοδοτείται από θερμαινόμενο αέριο σε συνδυασμό με οξειδωτικό για να σχηματίσει ένα προστατευτικό κέλυφος γύρω από τη φουσκωτή βάση, εμποδίζοντας τη διαστημική ακτινοβολία. Αυτό θα διαρκέσει περίπου τέσσερις μήνες. Θα κατασκευάσουμε τα έπιπλα με τρισδιάστατη εκτύπωση.

Λιώνοντας τον ρεγόλιθο με υψηλότερη συγκέντρωση θραυσμάτων πάγου, μπορούμε να δημιουργήσουμε ατμό και στη συνέχεια να τον συμπυκνώσουμε για να πάρουμε υγρό νερό. Υποθέτουμε ότι τα θραύσματα βρίσκονται κοντά στον κρατήρα Σάκλετον.

Στην αρχή των αποστολών μας, οι αστροναύτες μετέφεραν τρόφιμα στον πύραυλό τους, αλλά μετά από μία ή δύο αποστολές, κατασκευάσαμε ένα ειδικό θερμοκήπιο σε σχήμα κούπας. Θα υπάρχει τεχνητό φως που θα τροφοδοτείται με ενέργεια από ηλιακούς συλλέκτες. Μπορεί επίσης να παράγει οξυγόνο.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μακράς διάρκειας φως της ημέρας στις κορυφές του κρατήρα για να πάρουμε ενέργεια από ηλιακούς συλλέκτες. Θα χρησιμοποιήσουμε μέρος της παραγόμενης ενέργειας για να διαχωρίσουμε το οξυγόνο και το υδρογόνο από το H2O και να το αποθηκεύσουμε. Όταν ο κρατήρας Shackleton περάσει στη σκιά, θα χρησιμοποιήσουμε το αποθηκευμένο οξυγόνο και υδρογόνο για να μας παρέχει ενέργεια και θα αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε την αποθηκευμένη ενέργεια σε έναν πυκνωτή κυλινδρικού σχήματος που θα τοποθετηθεί κοντά στη βάση.

Μια πιθανή πηγή οξυγόνου είναι το ορυκτό ιλμενίτης (FeTiO3), το οποίο σε συνδυασμό με υδρογόνο στους 1000 °C παράγει ατμό. Τόσο το οξυγόνο όσο και το υδρογόνο θα μπορούσαν να εξαχθούν από αυτό.

[54]

Θα καλύψουμε τη βάση μας με ψημένο ρεγκόλιθο. Αυτό το στρώμα θα έχει πάχος 10 έως 40 εκατοστά για να προστατεύει επιτυχώς τους αστροναύτες από την ακτινοβολία και τα συντρίμμια. Αν ο ψημένος ρεγκόλιθος ραγίσει, τα ρομπότ μπορούν εύκολα να τον φτιάξουν... Οι αστροναύτες θα εγκαταλείψουν τη βάση μέσω ενός μεταβατικού θαλάμου στις διαστημικές τους στολές που θα τους προστατεύει από την ακτινοβολία για μερικές ώρες. Ο χρόνος που μπορούν να περάσουν έξω περιορίζεται μόνο από τα αποθέματα οξυγόνου και νερού που μπορούν να μεταφέρουν.

Το πλήρωμα άλλαζε κάθε έξι μήνες. Στην αρχή, θα υπάρχουν μόνο τρεις αστροναύτες. Αργότερα, θα έρχονταν περισσότεροι.

Οι καθημερινές δραστηριότητες στο σταθμό περιλαμβάνουν γεωργία, άσκηση επισκευής τμημάτων του σταθμού ή δημιουργία νέων μονάδων. Και, φυσικά, η διεξαγωγή επιστημονικών πειραμάτων. Τα περισσότερα από τα επιστημονικά πειράματα θα επικεντρωθούν στη ζωή στο διάστημα και στη Σελήνη.

Οι αστροναύτες θα μπορούν να επικοινωνούν τόσο με τους μηχανικούς όσο και με τους συγγενείς τους στη Γη. Ασκούνται επίσης τουλάχιστον τρεις ώρες την ημέρα για να παραμείνουν υγιείς.

Υπάρχει επίσης ένας χώρος κοινότητας όπου οι αστροναύτες μπορούν να συζητούν μεταξύ τους, να παίζουν παιχνίδια, να διαβάζουν βιβλία και απλώς να απολαμβάνουν τον ελεύθερο χρόνο τους διατηρώντας τις σχέσεις μεταξύ τους.

Οι πρώτοι αστροναύτες θα κοιμηθούν 9 ώρες σε κάθε διάστημα 24 ωρών (ανεξάρτητα από τις ημέρες της σελήνης).

Τρώνε πέντε φορές την ημέρα, ώστε να χωνεύουν την τροφή σταδιακά.

Σημειώστε ότι σκοπεύουμε να χρησιμοποιήσουμε ρομπότ για πολλές εργασίες, όπως η κατασκευή των περισσότερων πραγμάτων εκτός της βάσης ή η μεταφορά υλικών στη βάση.

Οι αστροναύτες θα φέρουν μαζί τους ένα ρόβερ, ώστε να μπορούν να μετακινούνται γρήγορα.

Σκοπεύουμε να συλλέξουμε δεδομένα σχετικά με τους κρατήρες στη Σελήνη, οι οποίοι βρίσκονται πάντα στη σκιά.

Αναμένουμε ότι αυτή η αποστολή θα φέρει εμπειρίες από την κατασκευή φουσκωτών κατασκευών σε άλλα διαστημικά αντικείμενα. Θα μπορούσε να αποτελέσει σημαντικό βήμα σε αποστολές αποικισμού άλλων ουράνιων σωμάτων.