[42]

Możliwość realizacji jest dla nas najważniejsza, gdy myślimy o naszej bazie na Księżycu. Chcemy zbudować bazę księżycową, która będzie zlokalizowana na powierzchni w pobliżu pewnych zasobów, takich jak woda w postaci odłamków lodu w glebie księżycowej i niektórych minerałów, które można wykorzystać do ulepszenia naszej bazy. Centralna część naszego siedliska zostanie tam przeniesiona za pomocą zaprojektowanego przez nas dźwigu Luna, który można zobaczyć w naszym modelu 3D. Użylibyśmy nadmuchiwanych części ze względu na ograniczenia przestrzeni ładunkowej. Ta centralna część, aluminiowa komora przejściowa w kształcie krzyża, osiądzie na powierzchni Księżyca, a następnie rozmieści nadmuchiwane kopuły ze śluz powietrznych po bokach. Nasz habitat będzie pokryty regolitem księżycowym, który ochroni astronautów przed promieniowaniem kosmicznym i meteorytami.

Są to dwa warunki, które według naszych ustaleń musi spełniać to miejsce:

1.Słońce świeci tam tak długo, jak to możliwe.

2. Muszą tam być minerały, które można później wykorzystać do ulepszenia naszego siedliska, oraz woda - w postaci odłamków lodu w glebie księżycowej.

Miejscem, które spełnia te warunki, jest krawędź krateru Shackleton w pobliżu południowego bieguna Księżyca. Szczyty wzdłuż krawędzi krateru są wystawione na działanie światła słonecznego, podczas gdy wnętrze jest stale w cieniu. W kraterze występuje większe stężenie H2O i hydroksyl, które możemy wyekstrahować z gleby. Co więcej, możemy wykorzystać różnicę między wiecznym cieniem a światłem do eksperymentów naukowych.

Początkowo księżycowy skycrane wylądowałby z centralną częścią, później z małymi robotami (zapakowanymi wewnątrz ładowni lądownika), które pokryłyby habitat wypalonym regolitem. Lunar skycrane byłby wystrzeliwany z orbity Księżyca (zakładamy obecność "bramy"), a dzięki swojej niskiej masie byłby w stanie dostać się na powierzchnię przy użyciu bardzo niskiego ΔV. Księżycowy skycrane jest również wyposażony w panele słoneczne i niewielki magazyn energii dla własnych systemów kontroli manewrów i jako źródło energii rozruchowej dla łazików. Łaziki zasilane panelami słonecznymi dostarczą regolit za pomocą czerpaka, gdzie zostanie on wypalony przez dolną stronę czerpaka zasilanego podgrzanym gazem w połączeniu z utleniaczem, tworząc powłokę ochronną wokół nadmuchiwanej podstawy, blokując promieniowanie kosmiczne. Zajmie to około czterech miesięcy. Zbudujemy meble za pomocą druku 3D.

Topiąc regolit z większą koncentracją odłamków lodu, możemy wytworzyć parę wodną, a następnie skroplić ją, aby uzyskać ciekłą wodę. Przypuszczamy, że odłamki znajdują się w pobliżu krateru Shackleton.

Na początku naszych wypraw astronauci przewoziliby żywność w rakietach, ale po jednej lub dwóch misjach zbudowalibyśmy specjalną szklarnię w kształcie kopuły. Będzie tam sztuczne światło zasilane energią z paneli słonecznych. Może również produkować tlen.

Możemy wykorzystać długotrwałe światło dzienne na szczytach krateru, aby uzyskać energię z paneli słonecznych. Część wyprodukowanej energii wykorzystamy do oddzielenia tlenu i wodoru od H2O i zmagazynowania ich. Kiedy krater Shackleton przejdzie w cień, wykorzystamy zmagazynowany tlen i wodór, aby zapewnić nam energię i zaczniemy korzystać ze zmagazynowanej mocy w kondensatorze w kształcie cylindra umieszczonym w pobliżu podstawy.

Jednym z możliwych źródeł tlenu jest minerał ilmenit (FeTiO3), który w połączeniu z wodorem w temperaturze 1000 °C wytwarza parę. Można z niego pozyskiwać zarówno tlen, jak i wodór.

[54]

Pokryjemy naszą bazę wypalonym regolitem. Warstwa ta będzie miała grubość od 10 do 40 cm, aby skutecznie chronić astronautów przed promieniowaniem i odłamkami. Jeśli wypalony regolit pęknie, roboty będą mogły go łatwo naprawić. Astronauci opuszczą bazę przez komorę przejściową w swoich skafandrach kosmicznych, która ochroni ich przed promieniowaniem przez kilka godzin. Czas, jaki mogą spędzić na zewnątrz, jest ograniczony jedynie zapasami tlenu i wody, które mogą ze sobą zabrać.

Załoga będzie się zmieniać co sześć miesięcy. Na początku będzie tylko trzech astronautów. Później będzie ich więcej.

Codzienne zajęcia na stacji obejmują uprawę roli, ćwiczenie naprawy części stacji lub konfigurowanie nowych modułów. I oczywiście przeprowadzanie eksperymentów naukowych. Większość eksperymentów naukowych będzie koncentrować się na życiu w kosmosie i na Księżycu.

Astronauci mogliby komunikować się zarówno z inżynierami, jak i swoimi krewnymi na Ziemi. Będą również ćwiczyć co najmniej trzy godziny dziennie, aby zachować zdrowie.

Jest też miejsce, w którym astronauci mogą ze sobą rozmawiać, grać w gry, czytać książki i po prostu cieszyć się wolnym czasem, utrzymując ze sobą relacje.

Pierwsi astronauci będą spać 9 godzin w każdym 24-godzinnym przedziale (niezależnie od dni księżycowych).

Jedzą pięć razy dziennie, dzięki czemu trawią pokarm stopniowo.

Należy pamiętać, że planujemy używać robotów do wielu prac, takich jak budowanie większości rzeczy poza bazą lub dostarczanie materiałów do bazy.

Astronauci zabiorą ze sobą łazik, dzięki któremu będą mogli się przemieszczać szybko.

Planujemy zebrać dane o kraterach na Księżycu, które zawsze znajdują się w cieniu.

Spodziewamy się, że misja ta przyniesie doświadczenia w budowaniu nadmuchiwanych struktur na innych obiektach kosmicznych. Może to być ważny krok w misjach kolonizacji innych ciał niebieskich.