[42]

Głównym celem bazy było połączenie funkcji badawczej, zapewnienie bezpieczeństwa i możliwości długiego pobytu na Księżycu dla kilku astronautów.

 Baza musiała być samowystarczalna. W tym celu konieczne było zabezpieczenie odpowiedniego źródła energii oraz zapewnienie wystarczającej ilości żywności.

Baza składa się z dwóch połączonych części. Jedna część znajduje się na powierzchni Księżyca, druga pod jego powierzchnią.

Dla ochrony przed promieniowaniem, temperaturą czy meteorami cała baza pokryta jest regolitem.

Część bazy znajdująca się na powierzchni Księżyca składa się z:

- garaż dla łazików badawczych pełniący również funkcję pomieszczenia technicznego,

- elektrownia słoneczna,

- mini elektrownia atomowa,

- część medyczna,

- anteny do komunikacji satelitarnej,

- eksperymentalna uprawa roślin.

Pod powierzchnią znajdują się:

- plantacje z kompostem,

- pomieszczenie komputerowe i techniczne,

- kuchnia i jadalnia,

- sypialnia,

- łazienki,

- siłownia i pokój relaksacyjny,

- recykling.

Chcielibyśmy zbudować bazę w pobliżu miejsca o współrzędnych N 79 30 0,00 W 46 30 0,00.

Biegun północny, w pobliżu kraterów: na zachód od Mouchez, na południowy wschód od Catena Sylvester, na północ od Poncelet.

Lokalizacja z dostępem do zasobów naturalnych (lód, minerały i skały z izotopami promieniotwórczymi).

Miejsce w pobliżu zacienionych kraterów, gdzie szukalibyśmy lodu do zbierania wody.

W ścianach kraterów można było szukać bezpiecznych dołów i tuneli, w których można się schronić bez konieczności drążenia tunelu.

Lokalizacja bazy pozwoliłaby na dobrą komunikację z Ziemią i wokół księżycowej stacji kosmicznej oraz dostęp do energii słonecznej.

Baza byłaby zbudowana z komponentów i materiałów dostarczonych z Ziemi.

Elementy bazowe byłyby wykonane z lekkich, odpornych na księżyc i trwałych materiałów.

Byłyby one rozkładane jak namioty na Ziemi z dużym udziałem robotycznych ramion i łazików.

Łączenie modułów musiałoby zapewnić idealną szczelność, aby z podstawy nie uciekało powietrze.

Później, w miarę rozwoju bazy, materiały byłyby pozyskiwane z powierzchni Księżyca.

Zapasy startowe musiałyby być dostarczone z Ziemi. Uzupełniane lodem pozyskiwanym z wiecznie zacienionych kraterów. Bloki lodu byłyby zbierane przez łaziki. Część wody byłaby odzyskiwana w recyklingu.

Zapasy startowe musiałyby być dostarczane, a następnie uzupełniane z Ziemi. Księżycowe uprawy wzbogaciłyby dietę astronautów.

Źródłem energii dla bazy i łazików byłaby elektrownia słoneczna i mini elektrownia atomowa. Pierwiastki radioaktywne byłyby pozyskiwane z powierzchni Księżyca.

Butle z gazami niezbędnymi do oddychania byłyby dostarczane z Ziemi. W kolejnym etapie źródłem tlenu byłyby uprawy.

[54]

Astronauci nosiliby specjalne kombinezony podczas niezbędnych spacerów po powierzchni Księżyca.

Aby skrócić czas ekspozycji, użyliby łazików do poruszania się po okolicy.

Większość prac byłaby wykonywana zdalnie przy użyciu robotycznych ramion np. na łazikach.

Pokrycie dachowe byłoby wykorzystane w części bazy na powierzchni.

W bazie astronauci znajdowaliby się pod powierzchnią Księżyca w bezpiecznych, hermetycznych pomieszczeniach.

Rytm dnia astronautów na Księżycu byłby zbliżony do ziemskiego. Musiałby być jednak dobrze zaplanowany.

Bardzo ważne byłyby regularne posiłki, higiena osobista i badania lekarskie.

Istotne byłoby, aby astronauci dbali o kontakty interpersonalne i wzajemne relacje. Spędzaliby razem czas w jadalni, siłowni i innych pomieszczeniach bazy.

Codzienne ćwiczenia fizyczne pozwoliłyby im zachować sprawność fizyczną.

Część ich dnia stanowiłaby również uprawa roślin. Systematycznie sprawdzaliby stan techniczny całej bazy.

Integralną częścią ich życia byłaby nauka, badania, planowanie eksploatacji Księżyca oraz planowanie jak zdobyć materiały budowlane i niezbędne minerały.

Astronauci musieliby mieć zapewniony regularny sen i odpoczynek.