Al zolang er intelligent leven bestaat, staren we naar de witte sintel van de Luna, die aan de nachtelijke hemel hangt als een universeel erkend symbool van mysterie en het onbekende.Hoewel het voor ons jongeren misschien een eeuwigheid geleden lijkt, is 20 juli 1969 geen lang vergeten dag, maar nog relatief vers in het geheugen van de wereld. Op een kroniek van millennia is vijftig jaar maar een magere vlek. Maar voor ons, de nieuwe zielen van de wereld, is het nog een te lange tijdspanne. In 2022 is het een halve eeuw geleden dat we voet op onze maan hebben gezet, dus misschien is het hoog tijd om een nieuwe invasie te plannen. Ons kamp krijgt de naam Selena Vestige 1. Selena is de griekse naam voor de godin van onze maan, en de Grieken worden algemeen erkend als de grondleggers van de westerse beschaving, dus een naam uit hun cultuur zou zo universeel en oncontroversieel mogelijk zijn (natuurlijk zou een maangod uit het pantheon van de eerste mensen passender zijn voor een echt internationale inspanning, maar zo'n mythologie is nog niet gereconstrueerd). U zult een mail ontvangen met meer details over dit project. Het is ons niet gelukt om alle informatie te plaatsen, en er zijn nog 3D-modellen, die gedetailleerder zijn. Dus we nodigen u uit om ze te bekijken.

Het is ons plan om te landen in de krater van Clavius - een bestemming die geschikt is om een nieuw tijdperk voor de mensheid te smeden.

Het heeft veel aantrekkelijke dingen voor een dergelijke missie: sporen van bevroren water, een uitstekende locatie voor het observeren van de beweging van de sferen in de ruimte, en een stabielere omgeving door de nabijheid van de pool. Dit zal de wieg worden van een nieuw soort verenigde menselijke inspanning - onze eerste echte zak van leven in een oceaan van leegte.

Voor de bouw van onze basis zal maximaal gebruik worden gemaakt van automatisering. Maanautomaten zullen de basis van de constructie zelf leggen, terwijl een tussenstation in een baan om de aarde (ILS) zal worden gebruikt om de voorgemonteerde modules naar de oppervlakte te brengen. De gebruikte materialen moeten licht en duurzaam zijn, omdat gebouwen bij lage zwaartekracht gemakkelijker te bouwen zijn. De eigenlijke basis zal ondergronds zijn (sublunair?) om beschermd te zijn tegen de gevaren van de ruimte. Het zal als een bunker zijn, een overblijfsel van leven in een prachtige, maar volledig dode wereld, een wereld die, volgens de moderne theorie, in de eerste plaats nooit heeft geleefd.

Deze kolonie zal niet van meet af aan zelfvoorzienend zijn - dat zou te hoog gegrepen zijn. Er zal regelmatig water, voedsel en een minimale hoeveelheid consumptiegoederen moeten worden aangevoerd om de onderneming een tijdje draaiende te houden - maar deze investering is maar een schijntje vergeleken met de economische welvaart die maankolonisatie zou kunnen brengen, vooral omdat de Clavius-krater relatief gemakkelijk te bereiken is. Deze bronnen zullen zoveel mogelijk worden gespaard. Een systeem van waterrecycling, vergelijkbaar met dat van het ISS, zal worden toegepast - zodat we niet veel kostbare hydratatie verliezen.

Het voedsel zal in eerste instantie komen uit een reserve van kant-en-klare maaltijden die bij de allereerste landing worden meegenomen, maar dit is slechts een tijdelijke maatregel, totdat het opzetten van de basis achter de rug is. De volgende stap zou een massa ruwe ingrediënten zijn, die gekookt kunnen worden zoals op aarde zodra de basis volledig bewoonbaar is (we zullen moeten uitzoeken hoe deze dingen werken in een omgeving met lage zwaartekracht - maar het moet gemakkelijk te berekenen zijn). Als we bijna volledig zelfvoorzienend zijn, kunnen we zelfs planten op de basis kweken om ze te voeden.

Zonne-energie zal ten volle worden benut, want het is de meest efficiënte energiebron in deze omstandigheden. Met genoeg tijd kan de maan ook een centrum voor kernenergie worden. Hier, met onbeperkte ruimte en minimale veiligheidsproblemen (niet dat er veel zijn, zelfs op aarde, is kernenergie verrassend veilig in de moderne tijd, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht) kunnen uitgestrekte energiecentrales worden gebouwd, met aftrek van de transportkosten, zelfs goedkoper dan op aarde door de lage zwaartekracht van de maan. Hoewel dit een beetje in de toekomst ligt, zouden we zelfs experimenten met kernfusie kunnen beginnen.

De lucht die de bewoners van de basis inademen zal qua samenstelling zo dicht mogelijk bij de aardse atmosfeer moeten liggen - want daar is de mens in de loop van miljarden jaren op geëvolueerd. Ook die zal in eerste instantie van de aarde moeten komen, door 78% stikstof te mengen met 22% zuurstof (natuurlijk zijn er nog andere gassen aanwezig in de lucht van de aarde, maar van die gassen is niet bewezen dat zij essentieel zijn voor de ademhaling, hoewel nader onderzoek nodig is). Verdere zuurstof zal worden verkregen door elektrolyse, zoals in het ISS, en vervolgens zelfs door vegetatie.

De dag verloopt georganiseerd. De astronauten moeten in verschillende ploegen wakker worden, zodat er altijd een bemanning wakker is om onderhoud te plegen en de basis voortdurend wordt uitgebouwd. De grootste teams zullen worden toegewezen om gesynchroniseerd te zijn met tijdzones die Europa en de VS bestrijken - de ruimtehoofdsteden van onze planeet, en misschien zelfs China, aangezien hun ruimtevaartprogramma zich snel ontwikkelt. Onderhoud staat voorop, gevolgd door het planten van biologische voeding (zodra de kolonies dit punt van zelfonderhoud hebben bereikt), het verrichten van wetenschappelijk onderzoek (het hoofddoel van de kolonie), gevolgd door lichamelijke behoeften zoals voeding en lichaamsbeweging, en een beetje vrije tijd. In het begin zal de dag zich moeten houden aan een vrij strakke routine, maar misschien kan de basis na verloop van tijd meer een standaard werkomgeving worden, vooral als het niet meer de enige is.