Odkąd istnieje życie jako inteligentne życie, wpatrujemy się w biały węgielek Luny, wiszący na nocnym niebie jako powszechnie uznawany symbol tajemnicy i nieznanego.Choć nam, młodym, może się to wydawać, że to było wieki temu, 20 lipca 1969 roku nie jest dniem dawno zapomnianym, lecz wciąż stosunkowo świeżym w pamięci świata. W kronice tysiącleci pięćdziesiąt lat to tylko niewielka plama, ale dla nas, nowych dusz świata, to wciąż zbyt długi okres czasu. W 2022 roku minie pół wieku, odkąd postawiliśmy stopę na naszym księżycu, więc być może nadszedł najwyższy czas, aby zaplanować nową wycieczkę. Nasz obóz ma nosić nazwę Selena Vestige 1. Selena to greckie imię bogini naszego księżyca, a Grecy są powszechnie znani z tego, że w zasadzie położyli podwaliny pod zachodnią cywilizację, więc nazwa zaczerpnięta z ich kultury będzie jak najbardziej uniwersalna i niekontrowersyjna (oczywiście, księżycowe bóstwo zaczerpnięte z panteonu pierwszych ludzi byłoby bardziej odpowiednie dla prawdziwie międzynarodowych wysiłków, ale żadna taka mitologia nie została jeszcze zrekonstruowana). Nie zdążyliśmy umieścić wszystkich informacji, a są jeszcze modele 3D, które są bardziej szczegółowe. Zapraszamy więc do obejrzenia ich.

Naszym planem jest wylądowanie w kraterze Clavius - miejscu nadającym się do wykucia nowego wieku dla ludzkości.

Ma wiele atrakcyjnych cech dla takiej misji: ślady zamarzniętej wody, doskonałe miejsce do obserwacji ruchu sfer w przestrzeni kosmicznej i bardziej stabilne środowisko dzięki bliskości bieguna. Stanie się ona kolebką nowego rodzaju zjednoczonych wysiłków ludzkich - naszą pierwszą prawdziwą kieszenią życia w oceanie pustki.

Do budowy naszej bazy zostanie maksymalnie wykorzystana automatyzacja. Księżycowe automaty położą fundamenty pod samą konstrukcję, natomiast pośrednia stacja orbitalna (ILS) posłuży do wysłania zmontowanych modułów na powierzchnię. Użyte materiały będą lekkie, a zarazem trwałe, ponieważ w warunkach niskiej grawitacji budynki są łatwiejsze do zbudowania. Właściwa baza będzie podziemna (sublunarna?), aby była osłonięta przed niebezpieczeństwami przestrzeni kosmicznej. Będzie to bunkier, ślad życia w pięknym, ale całkowicie martwym świecie, świecie, który według współczesnej teorii nigdy nie był nawet żywy.

Kolonia ta nie będzie samowystarczalna od samego początku - byłoby to zbyt wzniosłe zadanie. Częste dostawy wody, żywności i minimalnej ilości dóbr konsumpcyjnych będą musiały być zapewnione, aby utrzymać przedsiębiorstwo na powierzchni przez jakiś czas - jednak ta inwestycja to tylko grosze w porównaniu z ekonomicznym dobrobytem, jaki może przynieść kolonizacja Księżyca, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że krater Clavius jest stosunkowo łatwy do nawigacji. Wdrożony zostanie system recyklingu wody podobny do tego z ISS - dzięki temu nie stracimy wiele cennego nawodnienia.

Żywność, na samym początku, będzie pochodzić z zapasów gotowych posiłków przywiezionych przy pierwszym lądowaniu, jednak jest to tylko środek tymczasowy, do czasu zakończenia prac związanych z założeniem bazy. Kolejnym krokiem będzie masa surowych składników, które będzie można ugotować podobnie jak na Ziemi, gdy baza stanie się w pełni zdatna do zamieszkania (będziemy musieli dowiedzieć się, jak te rzeczy działają w środowisku niskiej grawitacji - jednak powinno to być łatwe do obliczenia). W miarę zbliżania się do pełnej samowystarczalności, rośliny będą mogły być nawet uprawiane w bazie, aby zapewnić pożywienie.

Energia słoneczna zostanie w pełni wykorzystana, gdyż jest to najbardziej wydajne źródło energii w tych warunkach. W odpowiednim czasie Księżyc może stać się również centrum energii jądrowej. Tutaj, przy nieograniczonej przestrzeni i minimalnych obawach o bezpieczeństwo (nie jest ich wiele nawet na Ziemi, energia jądrowa jest zaskakująco bezpieczna w dzisiejszych czasach, wbrew powszechnemu przekonaniu) można budować rozległe elektrownie, odejmując koszty transportu nawet tańsze niż na Ziemi ze względu na niską grawitację Księżyca. Choć wkracza to nieco w sferę bliskiej przyszłości sci-fi, moglibyśmy nawet rozpocząć eksperymenty z fuzją jądrową...

Powietrze, którym oddychają mieszkańcy bazy, będzie musiało mieć skład jak najbardziej zbliżony do atmosfery ziemskiej - bo do tego ludzie ewoluowali przez miliardy lat. Początkowo będzie on musiał być dostarczany z Ziemi, poprzez zmieszanie 78% azotu z22% tlenu (oczywiście w ziemskim powietrzu występują też inne gazy, ale nie udowodniono, że są one niezbędne do oddychania (choć potrzebne są bardziej szczegółowe badania). Dalszy tlen będzie pozyskiwany z elektrolizy, jak na ISS, a potem nawet przez roślinność.

Dzień przebiega w sposób zorganizowany. Astronauci będą musieli budzić się na różne zmiany - tak, aby zawsze była obudzona załoga do obsługi i aby baza była stale rozwijana. Największe zespoły będą przydzielane tak, aby były zsynchronizowane ze strefami czasowymi obejmującymi Europę i USA - kosmiczne stolice naszej planety, a może nawet Chiny, bo ich program kosmiczny rozwija się bardzo dynamicznie. Konserwacja jest najważniejsza, następnie sadzenie biologicznego pożywienia (gdy kolonie osiągną ten punkt samoobsługi), prowadzenie badań naukowych (główny cel kolonii), następnie potrzeby cielesne, takie jak odżywianie i ćwiczenia, oraz odrobina wolnego czasu. Na początku dzień będzie musiał trzymać się stosunkowo sztywnej rutyny, ale może z czasem baza stanie się bardziej standardowym środowiskiem pracy, zwłaszcza gdy przestanie być jedynym.