Planuje się budowę 4-modułowych przedziałów bazy księżycowej, aby zapewnić 2 astronautom bazę mieszkalną w rejonie bieguna południowego Księżyca w pobliżu krateru. Słońce w rejonie bieguna południowego Księżyca świeci przez całą dobę, aby uzyskać energię z paneli słonecznych i reaktora jądrowego. Moduły bazy księżycowej są wystarczająco duże, aby zmieścić:
blok mieszkalny, biuro i laboratorium, bio szklarnia (ogród); blok modelu energetycznego (reaktor jądrowy, system zaopatrzenia w wodę z lodu) bio - regeneracyjny system podtrzymywania życia, zapewniający łatwe przeżycie astronautów.

Blisko biegunów księżycowych

Wybraliśmy plato obok krateru Amudsen. Amundsen to duży księżycowy krater uderzeniowy położony w pobliżu południowego bieguna Księżyca (współrzędne: 84,5°S 82,8°E).
Wybraliśmy to miejsce, ponieważ wewnętrzna podłoga krateru jest płaska i szeroka. Ułatwiłoby to transport po okolicy. Temperatura ma mniejsze oscylacje. Jest tam również woda, która jest zamrożona w lodzie.
Średnica: 103,39 km

Do produkcji cegieł wykorzystamy proszek wulkaniczny. Regolit jest trzymany razem za pomocą procesu zwanego spiekaniem, w którym skoncentrowane światło słoneczne lub lasery spajają materiał. Użyjemy drukarek 3D, aby skonstruować cegły o specjalnych kształtach.
Bazy księżycowe pokryte co najmniej 50 centymetrową warstwą gleby księżycowej byłyby wystarczającą ochroną. Również tym, co da nam ochronę są cegły, o których mówiliśmy ''jak budować i jakich materiałów używać''. Te cegły "zbudowałyby coś w rodzaju igloo, wtedy jest ono mocne na dodatkowe ciśnienie z góry". Nacisk pochodziłby z około metrowej warstwy luźnego regolitu, aby zapewnić naturalną ochronę przed promieniowaniem, ponieważ na Księżycu nie ma wiatru, który mógłby go zdmuchnąć.

Księżyc posiada znaczne zasoby wody, która jest ukryta w postaci lodu w głębokim zimnie stale zacienionych kraterów w pobliżu biegunów, a także w regolicie w postaci małych ziaren lodu. Wykorzystamy do tego Aqua Factorem, który jest ultra-niskoenergetyczną metodą pozyskiwania wody księżycowej. Ziarna lodu, które stanowią około 5% regolitu, zostaną oczyszczone na miejscu, a następnie w fazie stałej przetransportowane do urządzenia przetwarzającego i zamienione na wodę.

Pożywienie zdobędziemy dzięki technice hydroponicznej. Jest to technika, w której można uprawiać rośliny bez użycia gleby. Rośliny będą hodowane dzięki zastosowaniu składników odżywczych w wodzie.
Również od dżdżownic możemy uzyskać pożywienie i więcej białka. Dżdżownice te są też bardziej odporne na promieniowanie. Uprawiane będą również jadalne algi.

Otrzymujemy energię elektryczną dzięki ogniwom słonecznym i reaktorowi jądrowemu. Księżyc jest wystawiony na działanie światła słonecznego stale, z wyjątkiem krótkiego czasu podczas rzadkiego zaćmienia Księżyca. To sprawia, że ogniwa słoneczne są naprawdę przydatne. Mały reaktor jądrowy będzie wytwarzał ciepło, które zostanie przekazane do systemu konwersji energii. System konwersji mocy będzie się składał z silników, które zostały zaprojektowane tak, aby działały na ciepło z reaktora, a nie na paliwo. Silniki te wykorzystują ciepło, zamieniają je na energię elektryczną, która jest kondycjonowana i dystrybuowana do urządzeń użytkownika. Każdy z czterech księżycowych reaktorów jądrowych będzie wytwarzał 2,3 kilowata mocy.

Druga część ziaren lodu zostanie wykorzystana w urządzeniu do obróbki chemicznej, gdzie w wyniku elektrolizy wody powstaje wodór do napędu rakiet oraz tlen.
Będziemy pozyskiwać tlen dzięki technologii wytwarzania i odzyskiwania tlenu. System dostarczania powietrza odzyskuje tlen z wydychanego dwutlenku węgla i recyrkuluje odzyskany tlen z powrotem do jednostek mieszkalnych. Systemy wytwarzania tlenu mogą generować lub odzyskiwać około 40 procent potrzebnego tlenu.

Astronauci wstają o 6 rano, wykonują czynności fizyczne, higienę osobistą i jedzą śniadanie. Następnie przychodzi kontrola techniczna wszystkich automatycznych systemów - górniczych ziaren lodu, elektrowni, jednostki produkującej tlen oraz praca w laboratorium i farmie żywnościowej. Obiad o godzinie 12.00. Następnie astronauci zakładają swoje skafandry i przez śluzę udają się do pracy na zewnątrz. Muszą sprawdzić na miejscu elektrownię, panele słoneczne, urządzenie do elektrolizy tlenu oraz działanie platformy transportowej i wiertarki. Następnie zabierają łazik księżycowy, aby udać się na eksplorację najbliższego krateru Amundsena. Po powrocie do bazy zostawiają skafandry kosmiczne w specjalnym aparacie i kontynuują pracę w biurze i laboratorium. O 18.00 jedzą kolację, ale po niej łączą się z ziemskim ośrodkiem ESA. Potem czas na nocny odpoczynek.